சுதந்திர தேவியின் கதை

ஊர்கூடித் தேர் இழுப்பது நமக்கெல்லாம் தெரியும். ஊரே கூடினால் தான் தேரும் நகரும். ஊரும் நகரும். அப்படி ஊரே ஒன்று கூடி உலகின் ஓர் அடையாளச்சின்னத்தை உருவாக்கிய கதையை நீங்கள் அறிவீர்களா? ஆம்.. அட்டைப்படத்தில் காட்சிப்படுத்திய சுதந்திரதேவியின் சிலையைப் பற்றித்தான் சொல்கிறோம்..

அமெரிக்கப் புரட்சியின் போது ஐக்கிய அமெரிக்காவிற்கும், பிரான்சிற்கும் இடையே நட்புறவு வலுப்பெற்றது. அந்த நட்புறவின் நித்திய சாட்சியாய் நியூயோர்க் துறைமுகத்தில் நிலைபெற்று எழுந்ததே சுதந்திரதேவியின் சிலை. அது பிரான்ஸ் நாட்டினால் ஐக்கிய அமெரிக்காவிற்கு அன்பளிப்பாக வழங்கப்பட்டதாகும்.

கடல்வழியாகச் செல்பவர்கள் தூரத்திலிருந்து பார்க்கும்போது, கம்பீரத் தோற்றமுடைய ஒரு பெண்மணி சுதந்திரம் பெற்ற மகிழ்ச்சியில் இருப்பது போன்ற காட்சியில் சிலையின் அழகு பரிணமிக்கிறது. பண்டைய ரோமின் அடிமைத்தளையிலிருந்து விடுவிக்கும் லிபர்டாஸ் என்ற கடவுளச்சியின் வடிவம் போல விடுதலையை முன்னெடுத்துச் சென்று விளக்கொளி பரப்பும் தேவதை என்ற சிந்தனையில் சுதந்திர தேவி சிலை வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது.

இச்சிலையின் உட்புறத்தில் அமைக்கப்பட்டுள்ள ஒற்றை வளைவு படிக்கட்டுகள் மூலம் (354 படிக்கட்டுகள்) சுதந்திர தேவி சிலையின் கிரீடத்தை அடைய முடியும். 

ஒரே நேரத்தில் அங்கிருக்கும் 25 ஜன்னல்கள் வழியாக 30 பேர் நியூயார்க் நகரைப் பார்வையிடலாம். பிரம்மாண்டமான இச்சிலையை அருகிலிருந்து பார்ப்பதே அலாதி சுகம் என்றால் அதன் உச்சியில் ஏறி நின்று நியூயோர்க் நகரையே ரசிப்பது எத்தனை அற்புதமான விசயம்.

இந்த நினைவுச்சின்னத்தை உருவாக்கும் யோசனை ஒரு முக்கிய பிரெஞ்சு சிந்தனையாளர், எழுத்தாளர் மற்றும் அரசியல்வாதி, பிரெஞ்சு அடிமை எதிர்ப்பு சமூகத்தின் தலைவரான எட்வார்ட் ரெனே லெபெப்வ்ரே டி லாபூலே என்பவராலே கூறப்பட்டதாகும். 1865 நடுப்பகுதியில் பிரெஞ்சு சிற்பி ஃபிரடெரிக் அகஸ்டே பார்தோல்டி என்பவருடனான உரையாடலில் அமெரிக்க உள்நாட்டுப் போரில் அடிமை எதிர்ப்பு சக்திகளின் வெற்றிக்கு ஒரு தோற்றம் கொடுக்க லாபூலே எண்ணியதன் விளைவினாலே
இந்த யோசனை வெளிப்படுத்தப்பட்டது. இது ஒரு குறிப்பிட்ட திட்டம் அல்ல என்றாலும், இந்த யோசனை சிற்பி பார்தோல்டியை ஊக்கப்படுத்தியது.

அதனால்தான் பிரமாண்ட சிலையை உருவாக்கிய பெருமை சிற்பி ஃபிரடெரிக் அகஸ்டே பார்தோல்டிக்கு சொந்தமானது. பார்தோல்டி 1834 இல் ஒரு பணக்கார யூத குடும்பத்தில் பிறந்தவர். பாரிஸின் புகழ்பெற்ற எஜமானர்களுடன் படித்தவர். ஆனாலும் அதில் அதிக ஆர்வம் இல்லாமல், தனக்கென இலட்சிய திட்டங்கள் நிறைந்தவராய் திகழ்ந்தார். மக்களிற்குள் நுழைவதற்கு, கூட்டுரிமை கழகங்களுடன் (Freemason) நேரடியாக தொடர்புடைய செல்வாக்கு மிக்க உறவினர்களின் உதவியை பார்தோல்டி நாடினார்.

அவரது கற்பனையும் எண்ணங்களும் இந்த பிராந்தியத்தின் கம்பீரமான நினைவுச்சின்னங்கள் குறித்த ஆச்சரியத்திலே இருந்தன. அந்த நினைவுச்சின்னங்கள் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக பிழைத்துள்ளன. ஆகவே, தனது பெயர் எப்போதும் அழியாத வகையில் மகத்தான மற்றும் சுவாரஸ்யமான ஒன்றை உருவாக்கும் யோசனை அவரது தலையில் பிறந்தது. பிரான்சில் மூன்றாம் நெப்போலியன் ஆட்சியின் போதிருந்த அடக்குமுறை அரசியல் நிலைமை இந்த யோசனையை செயல்படுத்த அனுமதிக்கவில்லை.

19ம் நூற்றாண்டின் 70 களில், எகிப்தில் கூட்டுரிமை கழக கட்டுப்பாட்டின் கீழ், சுயஸ் கால்வாயின் கட்டுமானம் நடந்தது. ஒரு இளம் இலட்சியவாதியாய் பார்தோல்டி அங்கு வந்தார்.

கட்டுமானத் தலைவரான ஃபெர்டினாண்ட் லெசெப்ஸ{னை சந்தித்தபின், பார்தோல்டி தனது திட்டத்தைப் பற்றி பரிந்துரைக்க அவரிடம் பரிந்துரைத்தார். அவரது திட்டம் என்பது- எதிர்கால சுயஸ் கால்வாயின் நுழைவாயிலில் கிரேட் ஸ்பிங்க்ஸின் உயரத்தை விட இரு மடங்கு உயரமாகவும், ஒரு கலங்கரை விளக்கமாகவும் செயல்படக்கூடிய ஒரு மாபெரும் சிலையை நிறுவுவதாகும்.

பார்தோல்டி அதற்காக உள்ளூர் அரசாங்கத்தால் பரிசீலிக்க ஒருவிதமான மாதிரியை தூண்டிவிட முடிவு செய்தார்.

பார்தோல்டி எகிப்திய ஆடைகளில் ஒரு மாதிரியை அலங்கரித்து அதன் கையில் ஒரு ஆம்போராவை வைத்து, தலையில் மாலை அணிவித்தார். ஆனால் கட்டுமானத்தலைவர் லெசெப்ஸ் பண்டைய ஈரானிய கடவுளான மித்ராவின் (சூரியனின் கடவுள்) பண்புகளை – அமைதி, நல்லிணக்கம் ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்துமாறு அவருக்கு அறிவுறுத்தினார். இவ்வாறு அந்த சிலைக்கு மித்ரா கடவுளிடமிருந்து ஒரு விளக்கும், ஏழு கதிர் கிரீடமும் கிடைத்தது.

சிலையின் தோற்றம் உருவானபின் எகிப்து அரசாங்கம் பிரம்மாண்டமான சிலைக்கு பணம் செலவழிக்க மறுத்துவிட்டது. பிரான்சிலிருந்து அச்சிலைக் கட்டமைப்பைக் கொண்டு செல்வதும் அதை நிறுவுவதும் எகிப்திய பொருளாதாரத்திற்கு மிகவும் விலை உயர்ந்தது என்று அரசாங்கம் முடிவு செய்தது. எனவே பார்தோல்டி மீண்டும் மன வருத்தத்தோடு பிரான்சுக்கு திரும்பினார்.

1876 ஆம் ஆண்டு நெருங்கி வந்தது . அமெரிக்க சுதந்திரத்தின் நூற்றாண்டு. சுதந்திரத்திற்காக அர்ப்பணிக்கப்பட்ட கலையின் உண்மையான – தலைசிறந்த படைப்புகள் அமெரிக்காவில் இல்லாதது குறித்த அரசியல் வட்டாரத்தின் புகார்களைக் கேட்ட பிரெஞ்சு செனட்டரும், கூட்டுறவுக்கழக உறுப்பினருமான எட்வார்ட் ரெனே லெபெப்வ்ரே டி லாபூலே எகிப்தில் தோல்வியடைந்த பார்தோல்டியின் திட்டத்தை புதுப்பிக்க முடிவு செய்தார்.
அமெரிக்கா சுதந்திரம் பெற்றதை ஆளுமைப்படுத்தும் ஒரு நினைவுச்சின்னத்தை உருவாக்க திட்டம் வகுத்தார்.

அந்த வாய்ப்பை பார்தோல்டி தன் கையில் எடுத்தார். கையில் ஒரு ஜோதியுடன் ஒரு பெண் சிற்பத்தை உருவாக்கும் பணியினை தொடங்கினார். நினைவுச்சின்னத்தின் முதல் ஓவியங்களை உருவாக்கினார். ரோமானிய ஆடைகளில் ஒளிர்ந்த அப்பெண்ணின் இடது கையில்
ஜூலை 4, 1776 என்று எழுதப்பட்ட புத்தகம் இருந்தது. இந்த தேதி அமெரிக்காவின் சுதந்திரப் பிரகடனத்தை ஏற்றுக்கொண்ட நாளாகும்.

அவளது தலையில் ஏழு முனைகள் கொண்ட கிரீடம் இருந்தது. 
இந்த ஏழு முனைகளும் ஏழு கண்டங்களையும் ஏழு கடல்களையும் குறித்தன.

வரைந்த ஓவியங்களுடன் பார்தோல்டி அவர் திட்டத்தின் ஒப்புதலுக்காக அமெரிக்காவிற்கு அனுப்பப்பட்டார். இந்த திட்டத்திற்கு அமெரிக்க தரப்பும் ஒப்புதல் அளித்தது. “உலகத்தை ஒளிரச் செய்யும் சுதந்திரம்” என்ற நினைவுச்சின்னத்தின் கட்டுமானத்தைத் தொடங்க இரு நாட்டு சக்திகளும் ஏகமனதாய் முடிவு செய்தார்கள்.

நாடுகளின் பரஸ்பர ஒப்புதலால், இந்த நினைவுச்சின்னம் அமெரிக்காவின் சுதந்திரப் பிரகடனத்தின் நூற்றாண்டு விழாவிற்கு பிரான்சிலிருந்து அமெரிக்காவிற்கு ஒரு பரிசாக இருக்கும் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. நாடுகளுக்கிடையேயான ஒப்பந்தத்தின் மூலம், இந்த சிற்பம் பிரெஞ்சு தரப்பினரால் வடிவமைக்கப்பட வேண்டும் என்றும் மேலும் அமெரிக்க தரப்பு பீடத்தை உருவாக்கும் பணியில் ஈடுபடும் என்றும் முடிவானது.

ஆனால் அதன்பின்தான் இரு நாட்டவர்களிற்கும் அதன் சாத்தியத்தன்மை சவாலானது. அட்லாண்டிக் பெருங்கடலின் இருபுறமும் பணப் பற்றாக்குறை பெரிதாய் உணரப்பட்டது. அமெரிக்காவிற்கான பரிசின் சுமை பிரெஞ்சின் சாதாரண குடிகள் மீதே சுமத்தப்பட்டது.

தேவையான நிதியை ஈட்டும் நடவடிக்கைகளில் இருநாடுகளும் மும்முரம் காட்டின. லாபூலே தலைமையில் ஒரு பிராங்கோ-அமெரிக்கன் யூனியன் அவசரமாக நிறுவப்பட்டது. நிதி திரட்டலுக்கான குழுக்கள் இரு மாநிலங்களிலும் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டன. பிரெஞ்சு தலைமையகத்தின் தலைமைப் பதவியில் சுயஸ் கால்வாயின் கட்டுமானத்தலைவராய் இருந்த ஃபெர்டினாண்ட் லெசெப்ஸே பணியாற்றினார். பிரான்சில் தொண்டு, நன்கொடைகள், பல்வேறு பொழுதுபோக்கு நிகழ்வுகள் மற்றும் அதிஷ்டலாபச் சீட்டுகள் மூலம் 2.25 மில்லியன் பிராங்குகள் திரட்டப்பட்டன.

அமெரிக்காவில் நிதி திரட்டுவதற்காக நாடக நிகழ்ச்சிகள், கலை கண்காட்சிகள், ஏலம் மற்றும் குத்துச்சண்டை போட்டிகள் நடத்தப்பட்டன.

இதற்கிடையில் பிரான்சில் அத்தகைய மிகப்பெரிய செப்பு சிற்பத்தை நிர்மாணிப்பது தொடர்பான வடிவமைப்பு சிக்கல்களை தீர்க்க பார்தோல்டிக்கு ஒரு பொறியியலாளரின் உதவி தேவைப்பட்டது. அதற்காக பிரெஞ்சு கட்டிடக் கலைஞர் யூஜின் வயலட்-லெ-டக் நியமிக்கப்பட்டார். ஆனால் அவர் 1879 இல் இறந்ததனால் அவருக்குப் பதிலாக பிரபல பிரெஞ்சு பொறியியலாளர் அலெக்சாண்டர் குஸ்டாவ் ஈபிள் நியமிக்கப்பட்டார். இந்த சிலையை உருவாக்குவதற்கான முக்கிய பணிகளை குஸ்டாவ் ஈபிளே செய்தார். பிற்காலத்தில் பிரான்சில் பிரபலமான ஈபிள் கோபுரத்தை உருவாக்கியவரும் இவரே. அதேவேளை பனாமா கால்வாய் கட்டுமானத்தின் போது கற்பனையான பணிகளுக்காக பெரும் நிதியை மோசடி செய்த சூதாட்டத்திற்கும் குஸ்டாவ் ஈபிள் பெயர் பெற்றிருந்தார். ஆனால் பாரிஸின் மையத்தில் அவரது கட்டுமானத்திற்காக பெற்றிருந்த புகழ் வெளிச்சத்தில் அவரது மோசடி மறக்கப்பட்டது.

ஈபிள் அனைத்து கணக்கீடுகளையும் செய்து நினைவுச்சின்னத்தின் இரும்பு ஆதரவையும், துண் சட்டத்தையும் வடிவமைத்தார்.

அதேநேரம் பார்தோல்டி மீண்டும் வடிவமைப்பில் இறங்கி, சில நவீன விவரங்களைச் சேர்த்தார். சிலையின் அடிவாரத்தில் சிலையை பிணைக்கும் சங்கிலிகளைப் போலவே கொடுங்கோன்மையின் உடைந்த சங்கிலிகளை குறியீடாய் வைத்தார். சுதந்திர தேவியின் வலது கையில் உள்ள தீப்பந்தம் மூலம் அடிமைச் சங்கிலியை அறுத்து, சுதந்திர ஒளியை ஏந்துவதாக சித்தரித்தார்.

1875-ஆம் ஆண்டு இந்த சிலையின் கட்டுமானத்தை பிரான்ஸ் தொடங்கியது.

பிரெஞ்சுக்காரர்களின் திட்டத்தின் படி, அமெரிக்கா சுதந்திரப் பிரகடனத்தில் கையெழுத்திட்ட நூறாம் ஆண்டு நிறைவையொட்டி, அதாவது ஜூலை 4, 1876 க்குள் சிலை தயாராக இருக்க வேண்டும் என்ற உண்மை இருந்தபோதிலும் நிதி திரட்டல் தாமதமானதால் அது சாத்தியமாகவில்லை. உரிய நேரத்தில் ஒரு ஜோதியுடன் பித்தளை கை மட்டுமே தயாராக இருந்தது.

ஆகஸ்ட் 1876 இல், சிற்பத்தின் ஒரு பகுதியை (ஒரு ஜோதியுடன் ஒரு கை) அமெரிக்காவிற்கு கொண்டு வர பார்தோல்டி கட்டாயப்படுத்தப்பட்டார். அங்கு பிலடெல்பியாவில் நடந்த நூற்றாண்டு கண்காட்சியில் இந்த துண்டு நிறுவப்பட்டது. பின்னர் – மாடிசன் சதுக்கத்தில் பார்வையாளர்களுக்கு ஒரு ஜோதியுடன் கையைப் பார்க்க கட்டணம் வசூலிக்கப்பட்டது. ஆயினும் வருமானம் இன்னும் கட்டுமானத்தை முடிக்க போதுமானதாக இருக்கவில்லை.

ஒரு இளம் பத்திரிகையாளர் ஜோசப் புலிட்சர் நிதிமீட்புக்கு களமிறங்கினார். அமெரிக்க மாநிலங்களில் நிதி திரட்டும் பிரச்சாரத்தை ஜோசப் புலிட்சர் வழிநடத்தினார். இவரே பின்னர் மிகவும் மதிப்புமிக்க புலிட்சர் பத்திரிகை விருதை உருவாக்கியவர் என்றும், நியூயார்க் உலக செய்தித்தாளின் வெளியீட்டாளர் என்றும் அறியப்பட்டார். பத்திரிகைகளில் நினைவுச்சின்னத்திற்கான பெரிய அளவிலான நிதி திரட்டும் பிரச்சாரத்தைத் தொடங்கினார். அமெரிக்கர்களை ஒன்றிணைத்து அழைத்தார். அலட்சியமாக இருந்தவர்களை கடுமையாக விமர்சித்தார். குறைந்தது ஒரு சிறிய நன்கொடை அளித்த அனைவரையும் பற்றி எழுதுவதாக உறுதியளித்தார். அவரது நடவடிக்கைகள் வெற்றி பெற்றன. சில மாதங்களுக்குப் பிறகு தேவையான அளவு நிதியும் திரட்டப்பட்டது.

அதே சமயம் பிரான்சில் பார்தோல்டி இந்தத் திட்டத்திற்காக கடுமையாக உழைக்கத் தொடங்குகிறார்: 1878 வாக்கில் சிற்பி ஏற்கனவே சிற்பத்தின் தலையை முடித்துவிட்டார். 1879 ஆம் ஆண்டில் குஸ்டாவ் ஈபிள் நினைவுச்சின்னச்சிலையின் எஃகு சட்டகம் மற்றும் கிரீடம் வரை செல்லும் சுழல் படிக்கட்டுகளை வடிவமைத்தார். பார்தோல்டியும் அவரது உதவியாளர்களும் சட்டத்தில் அணிய வேண்டிய 350 டிரிம் பாகங்களை உருவாக்கினர். பாகங்கள் தாமிரத்தால் செய்யப்பட்டன. அவை வெட்டவும் வளைக்கவும் எளிதானது. இதுவே அடுத்த செயல்பாட்டின் போது பகுதிகளை பொருத்தசாத்தியமாக்கியது.

ஏறத்தாழ பத்து ஆண்டுப் பணிகளின் முடிவில் பிரான்சில் 1884-ஆம் ஆண்டு இச்சிலை முழுமை அடைந்தது. முடிக்கப்பட்ட சிதந்திரதேவி சிலையின் முதல் விளக்கக்காட்சி ஜூலை 4, 1884 அன்று நடந்தது. அதன் பிறகு நினைவுச்சின்னம் பிரான்சிலிருந்து அமெரிக்காவிற்கு அனுப்பப்பட்டது. 214 பாகங்களாக பிரித்து அமெரிக்காவுக்கு கொண்டு செல்லப்பட்ட சிலை 1885 ஜூலை 17 அன்று நியூயார்க்கிற்கு வந்து அங்கு மீண்டும் ஒன்றாக பொருத்தப்பட்டு சிலையாக நிர்மாணிக்கப்பட்டது. நியூயோர்க்கில் இதற்காக சுமார் 4 மாதங்கள் பிடித்தன.

அமெரிக்க தரப்பும் நேரத்தை வீணாக்கவில்லை. இதை நிறுவுவதற்காக ‘பெட்லோ தீவு” எனப்படும் சிறிய தீவு தேர்வு செய்யப்பட்டது. பெட்லோ தீவு அதிகாரப்பூர்வமாக லிபர்ட்டி தீவு என மறுபெயரிடப்பட்டது 1956 ஆம் ஆண்டில் தான். தீவில் பெரிய பீடம் அமெரிக்காவால் நிறுவப்பட்டது. இந்த பீடம் அடிமட்டத்தில் நட்சத்திர வடிவில் அமைக்கப்பட்டது. இந்த நினைவுச்சின்னத்தின் அஸ்திவாரத்தை அமெரிக்க கட்டிடக் கலைஞர் ரிச்சர்ட் மோரிஸ் ஹன்ட் வடிவமைத்தார். இதன் கட்டுமானப் பணிகள் 1885 கோடையில் தொடங்கியது. ரிச்சர்ட் ஹன்ட் வடிவமைத்த சிலையின் பீடம் காங்கிரஸின் ஒப்புதலுடனும், பார்தோல்டியின் விருப்பங்களையும் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டும், பதினொரு புள்ளிகள் கொண்ட நட்சத்திரத்தின் வடிவத்தில் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. பீடத்தின் கட்டுமானப்பணிகளும் ஏப்ரல் 1986 இல் நிறைவுக்கு வந்தது.

இறுதியாக, அக்டோபர் 28, 1886 அன்று, ஆயிரக்கணக்கான பார்வையாளர்கள் முன்னிலையில் அமெரிக்க மக்களுக்குச் சுதந்திர தேவி சிலை அர்ப்பணிக்கப்பட்டது. ஜனாதிபதி கிளீவ்லேண்ட் ஒரு அணிவகுப்பை நடத்தி பெட்லோ தீவுக்குச் சென்றார். அங்கு அனைவரின் மகிழ்ச்சிக்கும் அவர் சிலையை மூடிய பிரெஞ்சு கொடியைக் கிழித்து “சுதந்திரமே இந்த இடத்தை தனது வீடாக மாற்றிவிட்டது!” என்று கோச முழக்கமிட்டார்.

தொடக்க விழாவில் ஆண்கள் மட்டுமே கலந்து கொண்டனர். லிபர்ட்டி சிலை ஜனநாயகத்தின் அடையாளமாக இருந்தாலும் இது விதிவிலக்காக இருந்தது. லெசென்ஸின் எட்டு வயது மகள் மற்றும் பார்தோல்டியின் மனைவி மட்டுமே அந்த நாளில் பெண்களாக தீவில் அனுமதிக்கப்பட்டனர்.

அதுவரை ஆண்பாலாய் இருந்த “சுதந்திரம்” மக்களில் மகிழ்ச்சியையோ தேசபக்தி உணர்வையோ தூண்டியிருக்கவில்லை. பெண்ணாய் உருவான சுதந்திரதேவியின் சிலையே அன்றுமுதல் சுதந்திர உணர்வின் சின்னமாக பதிந்து போனது. ‘லிபர்ட்டி என்லைட்னிங் த வேர்ல்டு” என்று அதன் காரணமாகவே அந்த நினைவுச் சின்னம் அழைக்கப்பட்டது.

பார்தோல்டியின் இந்த சிலைக்கான மாதிரி யார்? யாருடைய முகம் உலகை ஒளிரச் செய்கிறது? நிச்சயமாக, இந்த கேள்விகளை அமெரிக்கர்களும் உலகெங்கிலுமிருந்து வந்து போகும் விருந்தினர்களும் கேட்கிறார்கள்.

இந்த விஷயத்தில் இரண்டு கருத்துக்கள் உள்ளன. ரோத்ஸ்சைல்டுடன் யூத சோசலிஸ்டுகளுக்கு நிதியுதவி அளித்த கால்வாய் மற்றும் தையல் இயந்திர தொழில்முனைவோர் ஐசக் சிங்கரின் விதவையான பிரெஞ்சு பெண் இசபெல்லா போயரின் முகத்தை பார்தோல்டி தனது படைப்பில் கைப்பற்றியதாக ஒரு தரப்பினர் நம்புகிறார். சிற்பியின் தாயார் சார்லோட்டின் உருவத்தை சுதந்திரதேவி சிலை மரபுரிமையாகப் பெற்றது என்றும் மற்றவர்கள் கருதுகின்றனர். எந்த கருத்து உண்மை என்பது இன்னும் தீர்க்கப்பட முடியாத ஒரு மர்மமாகும்.


சிலையின் சிறப்பியல்பான பச்சை நிறம் தாமிரத்தால் செய்யப்பட்ட கட்டமைப்பின் மூலம் வழங்கப்படுகிறது. சிலையில் பயன்படுத்தப்பட்ட மொத்தத் தாமிரத்தின் எடை 27.2 டன். இரும்பின் எடை 113.4 டன். சிலையின் மொத்த எடை 204.1 டன். ஆரம்பத்தில், மேற்பரப்பை சுத்தம் செய்வதற்கான திட்டங்கள் முன்மொழியப்பட்டன, ஆனால் பின்னர் தோலைத் தொடக்கூடாது என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. இது சிலையை மேலும் அழிவுகரமான அரிப்புகளிலிருந்து பாதுகாக்க வழிவகுத்தது.

பீடத்தின் அடிப்பகுதியில் எம்மா லாசரஸின் கவிதைகளுடன் ஒரு வெண்கல தட்டு உள்ளது. இது 1903 இல் இங்கு தோன்றியது. சுதந்திரதேவி சிலை பெரும்பாலும் கொலோசஸ் ஆஃப் ரோட்ஸ் உடன் ஒப்பிடப்படுகிறது. கொலோசஸ் ஆஃப் ரோட்ஸ் ஏற்கனவே பண்டைய கிரேக்கர்களால் கிமு 280 இல் உருவாக்கப்பட்டதாகும். இது உலகின் ஏழு அதிசயங்களில் ஒன்றாகும். ரோட்ஸ் துறைமுகத்தின் நுழைவாயிலில் கடலுக்கு வெளியே நிற்கும் ஒரு தடகள இளைஞரின் இந்த பெரிய சிலை பின்னர் பூகம்பத்தால் ஓரளவு அழிக்கப்பட்டது. கவிஞர் எம்மா லாசரஸ் சுதந்திரதேவி சிலை திறக்கப்பட்ட நாளில் “நியூ கொலோசஸ்” என்ற கவிதையை எழுதினார். 1880 களின் பிற்பகுதியில் ஐரோப்பா முழுவதும் பரவிய படுகொலைகளை கருதியே கவிஞரின் வார்த்தைகள் எழுதப்பட்டன. அதன் பின்னர் புலம்பெயர்ந்தோர் கூட்டம் ஒரு புதிய தாயகத்தைக் கண்டுபிடிக்கும் நம்பிக்கையில் அமெரிக்காவின் கரைக்கு வந்தனர்.

ஐராப்பாவிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்ட மற்றும் பின்தங்கிய அனைவரையும் எடுத்துக் கொள்வதற்கான தயார் நிலையில் இந்த கரை காத்திருந்தது. அவர்களுக்கு சுதந்திரத்தையும் சமத்துவத்தையும் அளிக்கும் வாக்குறுதியையும் இந்தக்கரை அளித்தது. இந்த சுதந்திரங்களை கொண்டாடும் சிலையாக சுதந்திர தேவியின் சிலையை அவர் ஆராதித்து எழுதினார். பின்னர் 20 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, 1903 ஆம் ஆண்டில் அந்த கவி வரிகள் வெண்கலத் தகட்டில் பொறிக்கப்பட்டு அருங்காட்சியகத்தில் சுவரில் இணைக்கப்பட்டு சிலையின் பீடத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளன.

பிரபலமான அந்தக்கவிதையின் கடைசி வரிகள்:
“வைத்திருங்கள், பண்டைய நிலங்கள், உங்கள் மாடி ஆடம்பரம்!
அவள் அழுகிறாள் அமைதியான உதடுகளுடன். உங்கள் சோர்வான, உங்கள் ஏழைகளை எனக்குக் கொடுங்கள் உங்களால் மூச்சுத் திணறும் மக்கள் இலவசமாக சுவாசிக்க ஏங்குகிறார்கள், உங்கள் கரையோரத்தின் மோசமான மறுப்பு. வீடற்ற, கொந்தளிப்பான எனக்கு இவற்றை அனுப்பு ங்கள், தங்கக் கதவின் அருகில் என் விளக்கை தூக்குகிறேன்! “

1924 ஆம் ஆண்டில், சுதந்திரதேவி சிலை ஒரு தேசிய நினைவுச்சின்னமாக தரப்படுத்தப்பட்டது, முன்னர் ஒரு சேரிப் பகுதியாகக் கருதப்பட்ட பெட்லோ தீவு, நினைவுச்சின்னத்தை நிறுவியதன் மூலம் அதன் நிலையை கணிசமாக மாற்றியது, 1956 ஆம் ஆண்டில் இது லிபர்ட்டி தீவு என மறுபெயரிடப்பட்டது, மேலும் 10 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இது அமெரிக்காவின் வரலாற்று இடங்களின் தேசிய பதிவேட்டில் சேர்க்கப்பட்டது . 1984 ஆம் ஆண்டில் ஐ.நா. லிபர்ட்டி தீவு மற்றும் அதன் மீது அமைந்துள்ள புகழ்பெற்ற நினைவுச்சின்னம் என்பவற்றை உலக முக்கியத்துவத்தின் நினைவுச் சின்னமாக அறிவித்தது. சுதந்திர தேவி சிலை மீண்டும் மீண்டும் மீட்டெடுக்கப்பட்டது, புதிய லைட்டிங் கூறுகள் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. தற்போது, இந்த நினைவுச் சின்னம் லேசர் வெளிச்சத்துடன் பொருத்தப்பட்டுள்ளது.

19ஆம் நூற்றாண்டை சேர்ந்த இந்த சரித்திரம் மிக்க சிலை 21ஆம் நூற்றாண்டை நோக்கி அதிக பிரகாசத்தோடு பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறது.